Rozdział 14 - "Straszna przeszłość..."

Mam wrażenie, że po tym rozdziale będę miała traumę.
Rozdział dedykuję Haru.
***
Łzy spłynęły po moich policzkach. Ten niezwykle wpasowany tekst piosenki do mojej sytuacji zaczął mnie irytować. Wyłączyłam, więc radio i otarłam słoną ciecz chusteczką. Dlaczego za każdym razem ON musi znajdować się w moich myślach? Dlaczego kiedy wszystko zaczyna się układać ON powraca do mojej podświadomości i zasiewa ziarno zwątpienia? Dlaczego mnie spotkało to wszystko? W czym ja zawiniłam? Czym zasłużyłam? Czy byłam podła? Wredna? Nie miła? Czy źle się zachowywałam? Grzeszyłam? Co ważniejsze: CZY JEMU COŚ ZROBIŁAM? Rozpłakałam się na myśl o NIM i skuliłam się tak jak kiedyś kiedy mi TO robił. Bałam się, mimo iż wiedziałam, że z JEGO strony nic mi już nie grozi, w końcu -zakładając że tak owe istnieje-   powinien już gnić w piekle. Nagle usłyszałam ciche, niepewne pukanie do drzwi. Pomyślałam tylko, że nie zdążę się ogarnąć, a poza tym miałam już dość ukrywania mojej przeszłości.
-Proszę -odparłam, więc cichutko. Drzwi uchyliły się, a moim oczom ukazał się Will, jakież było moje zdziwienie. Spodziewałabym się dosłownie każdego tylko nie jego.
-Cześć -powiedział nieśmiało.
-Co tutaj robisz? -zapytałam, mój głos był cichutko, wcale nie bez uczuć, wręcz ociekał strachem.
-Usłyszałem, jak płaczesz. W końcu mam pokój za ścianą, a nazbyt cicho tego nie robiłaś. Co się stało?
-Ja.... Ja nie wiem, czy potrafię... To jest dla mnie bardzo trudne....
-Spokojnie, nie naciskam, nie musisz mi tego mówić, jeśli nie chcesz.
-Nie.. Nie, ja muszę to w końcu z siebie wyrzucić! Kiedy jeszcze byłam mała, miałam może z roczek, trafiłam do rodziny zastępczej, gdyż ojca nie znałam, a tylko do tego wieku mogłam pozostać z mamą, czyli Chione. Na początku wszystko było jak z bajki. Mój ojciec był bratem królowej Arendel, mama natomiast była dwórką i w ten sposób się poznali. Ojciec stwierdził, że nie chce życia na królewskim dworze, więc wprowadzili się oboje i pobrali. Pochodzenie mojego ojca pozwalało im na życie w luksusach. Pewnego dnia, gdy mama przechadzała się po starych uliczkach miasta, znalazła mnie. Od razu mnie pokochała. Przygarnęła mnie. Pragnęła bym miała w życiu jak najlepiej. Wychowała mnie jak własne dziecko. Trzy lata później, gdy miałam pięć lat moim rodzicom urodziła się córeczka. Miałam śliczna, rudowłosą siostrzyczkę. I wtedy się zaczęło... -rozpłakałam się, bo w międzyczasie zdążyłam się uspokoić, ale chciałam dokończy moją historię, o której wiedziało bardzo mało osób, ponieważ niewielu zasłużyło na moje zaufanie, a jednak Willowi z niewiadomych powodów zaufałam. Temu, z którym się tak często kłóciłam, z którego się śmiałam, do którego mimo wszystko coś poczułam, temu zaufałam....
-Cii... Spokojnie... -powiedział Will i pogłaskał mnie po głowie, nie wiem dlaczego, ale się nie odsunęłam. Nie poczułam tego, co czuje za każdym razem, jak ktoś mnie dotyka.
-Dobrze, ale może jednak wolę to dokończyć, skończyć ukrywać i jakby się wytłumaczyć.
-A zatem słucham. Tylko proszę cię nie płacz, bo nie jestem w stanie na to patrzeć -odparł tak bardzo szczerym głosem, że zrobiło mi się tak ciepło na sercu, że zaczynałam wierzyć, że on może być inny, było mi tak miło, ale nie mogłam się teraz nad tym rozczulać. Musiałam dokończyć moją historię, choćbym miała przy tym wyzionąć ducha, wreszcie skończyć ukrywać.
-I wtedy się zaczęło. Mój ojciec zaczął uważać mnie za 5 koło u wozu. Stwierdzał, że nie jestem niczego warta. Wmawiał mi to, aż w to uwierzyłam. Jak miałam 14 lat, przeżyłam moją pierwszą próbę samobójczą. Twierdziłam, że jestem nic nie wartym gównem. Moje 10 urodziny obchodziłam sama, ponieważ mama z Anią pojechała do cioci, jeszcze wtedy nic nie widziały o tym jak ojciec mnie traktuje. W ten dzień jednak wydarzyło się coś, czego się wtedy w życiu bym się nie spodziewała. ON wrócił w ten dzień bardzo wkurzony z pracy. I zaczął mnie bić. Ja nie wiedziałam jak reagować. Zaczęłam płakać, błagać go o litość, drzeć się na cały głos, ale on wtedy zaczynał przyduszać mnie poduszką. Dwa dni później jak Ania i mama wróciły od cioci. Zaczął bić również mamę, a także ją molestował. Pewnego dnia jak próbowałam się wymknąć z domu, zobaczyłam to co ON jej robił. Miałam wtedy 14 lat. Od tamtego czasu mnie też to robił... -skuliłam się i trzęsłam w tył i przód, a Will wyglądał, jakby nie wiedział gdzie skręcić- W tamtym okresie jeszcze 2 razy próbowałam się zabić. Również zaczęłam się ciąć, aż do czasu. Pewnego dnia, gdy miałam 16 lat, mama przyszła wieczorem i powiedziała mi wiersz:
"Nie mów, że się nie boisz,
Nie mów, że jesteś odważny,
Przecież boi się każdy.
Chociażbyś grał wielkiego zucha,
W kasze nie dał sobie dmuchać,
Chociażbyś nie wiem jakbyś udawał,
Wiesz, co to znaczy obawa.
Nawet jak człowiek jest duży,
Jeszcze czasami tchórzy.
A ten co mówi, że nic go nie nie pokoi,
Boi się tego, że się boi."*
Nie wiedziałam, wtedy o co jej chodzi. Na drugi dzień znalazłam martwą mamę, najprawdopodobniej udusił ją ojciec. Anka się załamała i popełniła samobójstwo. Ja dopiero wtedy zrozumiałam przekaz wiersz od mamy, więc poszłam do mojej ukochanej wychowawczyni i opowiedziałam jej całą historię. Stałam się zimna i oschła. Chciałam innym pokazać, że jestem silna, inna, odważna. Przestałam się samo okaleczać, ale ta cała sytuacja i tak mnie przerosła. Przeniesiono mnie do akademika, gdzie poznałam Anę. Mój ojciec zniknął z dnia na dzień i do dzisiaj nie mam z nim kontaktu, ale bądźmy szczerzy nie chce go mieć. Nie wspomniałam jeszcze o wydarzeniu, gdy prawie zamroziłabym Anię, ale to dla mnie za dużo jak na jeden dzień -powiedziałam prawie jednym tchem.
-Czemu mi to wszystko opowiedziałaś? -zapytał Will.
-Nie chcesz się teraz ode mnie odizolować albo coś podobnego?
-Nie, to co spotkało cię w przeszłości nie jest twoją winą. Czy odpowiesz mi na pytanie? -strasznie mi ulżyło, gdy to powiedział.
-Obiecaj, że pomimo tego co teraz powiem będziemy przyjaciółmi.
-Obiecuję.
-Bo ja cię kocham...
***
*Joanna Kulmowa "Nie mów, że się nie boisz"
Mam nadzieję, że rozdział wam się podoba i że podołałam opisowi uczuć Ellie. Nie pytajcie mnie, skąd miałam pomysł na przeszłość Elsy, bo ja sama nie mam pojęcia... Ogólnie ja jestem z tego rozdziału dość zadowolona, ale mogą być braki w interpunkcji, ponieważ napisałam ten rozdział na telefonie co nie za bardzo lubię. I tak, tak wiem do Bożego narodzenia jeszcze troszku czasu, ale to przeleci jak z bicza strzelił, więc od razu mówię, że najprawdopodobniej od 20 do chyba 27 nie będzie mnie w Polsce. Jest to pewne na 99,9% i w związku z tym chciałam was poinformować, że nie wiem, czy rozdziały wtedy będą się pojawiały.