Rozdział 10- ''Dobrze jest mieć przyjaciół''

Zapukałam do niezwykle kucykowo-jednorożcowo-kolorowego domku Iris. Ze stresu zaczęłam obgryzać paznokcie, moja maska już nie była taka nie ugięta, widziałam jak drżą mi ręce, nie wiedziałam co robić, moją ostatnią nadzieją wydawała się Allie. Ledwo zauważyłam jak Butch otwarł mi drzwi. Nie patrząc na nic weszłam do wnętrza, które urządzone było w odcieniach  fioletu, przebiegłam salon, powstrzymując płacz i wkroczyłam do pokoju mojej przyjaciółki, w którym znajdowało się wielkie łóżko oraz kanapa, fotel i telewizor. Zamknęłam z trzaskiem drzwi i skoczyłam na łóżko, kiedy zauważyłam, że Al (dop.aut. to zdrobnionko którego używa El ;) ) uważnie mi się przygląda.
-Powiesz mi co się stało?- powiedziała łagodnym tonem, siadając obok mnie na łóżku i głaszcząc mnie delikatnie po włosach.
-Troszku... troszku już słyszałaś, a.. a potem Will... i.. i.. Allie boję się...-mój głos drżał, całe ciało się trzęsło, a serce było w rozterce, nie wiedziałam co się dzieje, bałam się naprawdę, się bałam, nie wiedziałam co robić...
-Ciiii...- Uciszała mnie moja przyjaciółka- Czego się boisz?
-Tego co czuję... Ja nie mogę, rozumiesz?
-Może od początku?
-Pokłóciłam się Aną, byłam zła przyjaciółką... Przecież ona chciała iść...- moja maska zniknęła całkowicie, Oczy mówiły wszystko, a ja okazywałam uczucia, pokazywałam, że się boję, a wtedy to właśnie to mnie zgubiło.
-Spokojnie- przez całą rozmowę Al mnie przytulała, czułam jej bliskość, nie przeszkadzało mi to dopóki nie przypomniałam sobie tego co On mi robił... znowu zaczęłam się bać... natychmiastowo wyrwałam się uścisku i odsunęłam się na drugi koniec łóżka tuląc do siebie nogi .
-Elsa...- Alle patrzyła na mnie pytająco.
-Nie... nie podchodź - wyciągnęłam rękę przed siebie.
-Uspokój się... Ja teraz wyjdę, a ty jak będziesz chciała to możesz do mnie przyjść. Dobrze?- powiedziała i wyszła przez białe drzwi. Elsa uspokój się, będzie dobrze, myślałam kołysząc się w przód i tył, Allie to twoja przyjaciółka, ona cie nie skrzywdzi, ale mimo wszystko nie powiem jej tego, powrót do przeszłości będzie zbyt bolesny. Tchórzysz Elsa.... znowu i tą myślą zakończyłam to, znowu skryłam te uczucia w sobie, być może doprowadzając się tym do choroby psychicznej. Koniec El, zrób to co zawsze, zachowuj się jakby nic sie nie stało. Wstałam z łóżka i poszłam do salonu.
-Allie... przepraszam- powiedziałam cichym głosem.
-Nic się nie stało... Rozumiem.. Nie musisz mi nic mówić, jeśli nie jesteś gotowa- po tych słowach rzuciłam się na nią, przytulając ją jak najmocniej potrafiłam, szeptając: Dziękuję za to, że ze mną jesteś...
-Od czego się ma przyjaciół...

******

I tym mądrym zdaniem zakańczam ten rozdział ;)

Kochane natchnęło mnie, więc napisałam.

Rozdział mega uczuciowy i nawet mi się podoba XD

Piszcie co myślicie...

Tia, znowu krótko...

I, sorki za godzinę, ale powinnieście się przyzwyczaić ;)

Kocham 

Ana2003